Vandaag wil ik mijn ervaringen met een challenge van overvloed delen. Het bracht mij innerlijke rust.
Een lieve vriendin nodigde me een paar weken geleden uit om mee te doen aan een meditatiecyclus van 21 dagen, gebaseerd op het gedachtengoed van Deepak Chopra. Een challenge van overvloed.
Ik volgde de cyclus in 23 dagen. Voor het ontbijt, besteedde ik circa 15 minuten aan de mediatie die mijn vriendin per app dagelijks opstuurde. In de loop van de dag maakte ik vaak de opdracht die gesuggereerd werd.
Door de meditaties en de opdrachten werd ik me meer en meer bewust van het feit dat mijn gedachten me nogal eens in de weg zitten om de overvloed, waar Chopra het over heeft, te ervaren. Gedachten als: zou hij/ zij wel tijd voor me hebben? Mag ik mijn wensen wel te berde brengen? Wat zal hij/ zij van mij denken? Doe ik het wel goed? (En dus eigenlijk de vraag: mag ik er wel zijn zoals ik ben?) blijken mij nogal in de weg te zitten. Maken dat ik net wat minder duidelijk ben tegen een ander dan zou kunnen (want dan ben ik wat minder confronterend en dus acceptabeler), maken dat ik een ander in bescherming neem (want hij/ zij zal ook wel niet alles zeggen), maken dat ik graag wat voor een ander doe (want dan krijg ik vast waardering). Een dagelijkse portie denken-voor-een-ander en zelfverloochening dus.
In de afgelopen weken begon ik met 15 minuten rust en aandacht voor mijzelf. Voor mijn verbondenheid met anderen. Ik werd me meer bewust van mijn aandeel in het geheel van menselijk samenzijn. Ik begon anders naar mensen om me heen te kijken. Niet vanuit een oordeel maar meer vanuit een gevoel van empathie en compassie: jij bent, net als ik, bezig om je wezenlijke behoeften vorm te geven maar je wordt, net als ik, geplaagd door innerlijke overtuigingen die je tijdens je leven opdeed.
Dat maakte bv. dat ik in gesprek met mijn baas duidelijk kon aangeven waar mijn behoeften t.a.v. mijn baan op de hogeschool liggen. Die behoeften staan dwars op zijn behoeften maar het gesprek daarover was respectvol. Omdat ik zijn positie in ogenschouw kon nemen en ik, zonder enige terughouding, mijzelf liet zien. Me niet uitte in boosheid, bitterheid of verdriet om het feit dat ik al zoveel jaar niet kreeg wat ik van hem verlangde maar eerlijk en oprecht, vanuit mijn wensen, met hem in gesprek ging. Het gaf een fijne sfeer aan het gesprek ondanks het toch wat heftige onderwerp.
De drie weken hebben mij het gevoel van overvloed gebracht, maar op een heel ander manier dan ik aan het begin dacht. Ik ervaar een overvloed aan vriendschap, aan mensen die me willen helpen met het realiseren van mijn dromen. Ik hoef het alleen maar te accepteren en het is van mij! Het voelt rijk en bevrijd….
Nieuwsgierig geworden? Volg de challenge op internet!