Jaren (misschien wel twee decennia) geleden las ik het boek ‘de kracht van het nu’ van Eckhart Tolle. Ik las het boek met grote fascinatie: het leek me echt fantastisch om verlost te zijn van de ballast van het verleden en de toekomst open tegemoet te gaan door in het NU te leven.
Ik herinner me dat de auteur zelf al een kanttekening maakte over dat in het ‘nu’ leven: het beeld van het plannen van een vliegreis is mij bijgebleven. Tolle erkende dat je een dergelijke plan op zeker moment toch moet gaan bedenken en bespreken omdat je anders, voortdurend levend in het nu, nooit op een andere bestemming aan zou komen.
Een ander beeld dat me bijgebleven is, is het beeld van de ‘wegwijzers’: mensen die je in je leven tegenkomt en die dingen zeggen, dingen aandragen etc. die je leven werkelijk, in essentie, kleuren: een andere wending geven, een andere inhoud een steviger bodem. Het ontmoeten van ‘wegwijzers’ herken ik. Ik leerde bijzondere mensen kennen die, elk, hun stempel drukten op het verdere verloop van mijn leven. De ontmoeting met mijn coach bij van Ede en partners bijvoorbeeld. Iemand die door mijn façade van het-allemaal-wel-te-weten heen brak en de weg baande om mijn twijfels en gedachtenkronkels woorden te geven, te bespreken en …. los te laten.
Het is mooi om te zien dat ook mijn kinderen wegwijzers tegenkomen: andere dan die ik tegenkwam uiteraard maar het is mooi dat zij ze ontmoeten en… herkennen. En ik twijfel er eigenlijk niet aan of iedereen komt ‘wegwijzers’ tegen.
Hoe fascinerend het idee om in het NU te leven ook was… het boek van Tolle heb ik op een goed moment toch weer terzijde geschoven. Tolle was op dat moment kennelijk niet de wegwijzer die ik nodig had. Of…. het stond voor mij niet begrijpelijk genoeg verwoord in zijn boek.
‘Zelfhulpboeken’ hebben wat mij betreft altijd het nadeel dat je als lezer niet precies weet hoe de auteur het geschrevene bedoelt. De mogelijkheid om een verdiepende vraag te stellen is er niet. Je kunt je begrip van de tekst niet toetsen. Ook de opnames van voordrachten van Eckhart Tolle, die ik toetertijd veelvuldig bekeek, brachten daar geen verandering in: geen van de aanwezigen bracht de vraag naar voren waar ik mee rondliep (zonder me die overigens heel bewust te zijn).
Vorige week ontmoette ik iemand met een verleden die haar dagelijkse gedrag kleurt. Ze zocht een snelle oplossing voor haar problemen: het verleden gewoon loslaten en vooruitkijken. Ik hoorde mezelf zeggen: dat gaat zomaar niet. Pas als je het verleden in de ogen gekeken hebt, kun je de opgedane ervaringen verwerken en een plek geven en loslaten. Dat is wat de coach bij van Ede en partners mij gaf en wat werkelijk levensveranderend was. En in retrospect is dat wat ik miste in het boek van Eckhart Tolle: de aandacht voor de noodzaak het verleden te verwerken als voorwaarde om, vrij ervan, de toekomst in te gaan en in het hier en nu te kúnnen leven.
Leven in het hier en nu
